خدا زیبایی آرامش

سلام 

یکی از موانعی که در جهان اسلام برای وحدت اسلامی وجود دارد  به حاشیه  راندن دین در جهان اسلام   است  نمونه آن مرجیئه  گری است که از سوی بعضی از حکام  اسلامی ترویج می شد ، و تبلیغ می شد که اعتقاد برای سعادت انسان کافی است،  عمل به دستورات فردی و اجتماعی اسلام  لازم نیست، 

 فکر مرجیئه  در نتیجه با روی کردی غربی ها نسبت به دین یکی است، نتیجه ان این است که افراد،  نسبت به احکامی  اجتماعی اسلام مسؤلیت ندارد و در عمل کردن به دین و ارزش های دینی و بر قراری عدالت اجتماعی، افراد جامعه و حکام اسلامی آزاد هستند

گاهی این راه حل  با روی کرد انتظار بشر از دین مطرح می گردد، و انتظار را به حد اکثری و حد اقلی تقسیم می کنند ، و نوعا محققان و دانشمندان، طرفدار انتظار حداقلی می شوند که در نتیجه  دخالت دین را در امور عبادی و ارتباط با خدا می پذیرند و بیشتر از آن  را می گویند که ما از دین انتظار نداریم ، 

 گاهی هم احکام اسلامی را به امضایی و غیر امضایی تقسیم می کنند ، و احکام اجتماعی اسلام را  در بخش احکام امضایی قرار می دهند و در احکام امضای،  دین را تابع عقلای بشر معرفی می کنند، و می خواهند،  از طریق بعضی اصطلاحات فقهی درون دینی ، پروژه ی  آرمان بحاشیه راندن دین را دنبال نمایند،

این راه حل ها چه بشکل قدیم مرجیئه گری و چه به شکل جدید آن  در اروپا و چه به اصطلاح  دانشمندان که به اصطلاحات حوزوی آشنای  دارند همه  یک راه و یک هدف را دنبال می کنند وان  همان بحاشیه راندن دین است، 

منتهی بیان ها بحسب اطلاعات اشخاص و شرایط فکری و اجتماعی و تحصیلی  آن افراد متفاوت است، 

اولا، بعضی از این راه حل ها مثل مرجیئه گری در گذشته بین متکلمان اسلامی طرح شده و پاسخ های متقن  داده شده است، که  حتما ملاحظه شده است ، نظر قطعی محققان  اسلامی این است ، که تنها اعتقاد برای سعادت انسان در دنیا و آخرت کافی نیست، عمل به دستورات واجب شرعی و ترک محرمات شرعی حد اقل برای سعادت، لازم است،  

 عقیده مرجیئه که از سوی برخی حکام ترویج می شد ، برخلاف ضروریات دین ، و صراحت ادله قرآنی و مسلمات سیره  پیامبر اکرم (ص) است، و  ادله قطعی بر خلاف و بطلان ان وجود دارد،  

ثانیا در حاشیه راندن دین و محدود کردن آن به یک رابط و تجربه شخصی و سلیقه ی فردی و خارج دانستن مسایل اجتماعی  وعدالت خواهانه از دین ، شاید در ادیان ابتدای اولیه که قبل از تشکیل جامعه بشری نازل شده و به توحید و دستورات اخلاقی اکتفا شده است، شاید ممکن باشد ، آنهم شاید ، 

اما در ادیان مثل دین اسلام که دین جامع و جهانی است، و بر قراری عدالت اجتماعی را از اهداف پیامبر اسلام(ص) و انبیای الهی می داند ، این کار ممکن نیست، 

از طرف دیگر در کتب فقهی همه مسلمانان اکثر کتاب ها و ابواب فقهی به مسایل و روابط اجتماعی و تنظیم امور اجتماعی و بر قراری عدالت اجتماعی مربوط است، 

حتی امور عبادی آن مثل نماز روزه و حج به ده ها مسایل اجتماعی ارتباط دارد،  نماز که خالص ترین عبادت است ، همانطور که به اذکار ، مناسک، طهارت و قبله ، نیاز دارد، به جمع و جماعت و جمعه هم ارتباط دارد و برقراری نماز جمعه هم به حاکم اسلامی مرتبط است، هم چنین نماز  صحیح به حقوق الناس مانند مکان غیر غصبی ، لباس غیر غصبی و آب غیر غصبی که حق الناس می باشد، مرتبط است، 

همینطور  روزه که یک عمل عبادی است ، به غذای حلال و  به فطریه دادن، و کفارات مختلف، که به فقرا ار تباط دارد، و تعزیرات روزه خواری در ملا ء عام که وظیفه حکومت اسلامی و یک  مساله اجتماعی است ،  پیوند خورده است،

 حج هم که یک عمل عبادی است به اجتماع مسلمان مستطیع در مکان خاص و سرمایه پاک ، قربانی کردن و نظم  خاص که جزء روابط اجتماعی است پیوند خورده است، 

و کتاب های ، زکات، جهاد، معاهدات، امر به معروف نهی از منکر، خمس، انفاقات، بخش معاملات مختلف ، حیازت ، ملکیت، محرمات اخلاقی، اطعمه و اشربه، ازدواج و طلاق،  قضا و شهادات ، حدود ، دیات، قصاص، ضمنات و خیلی از کتاب های فقهی دیگر  به مسایل اجتماعی و تنظیم روابط جامعه ارتباط دارد ، 

 انکار همه ی آنان ، و جدا دانستن آنان از اسلام و منحصر کردن اسلام به مسایل عبادی خالص و تجربه  شخصی خاص بینه و بین الله، و یا توجیه آن به احکام امضای ، شخصی و یا عدم انتظار از دین،  بر خلاف ضرورت قطعی احکام و ارزش های اسلامی است، که یک فرد آشنا ی به مسایل اسلامی آن را می فهمد 

ادامه دارد