سلام
برخی از مخالفان
اخیرا شبهه موروثی بودن امامت را مطرح کرده است اما بر اساس استدلال عقلی و نقلی
از موروثی بودن امامت خبری نیست ،
ممکن است ریشه شبهه ای موروثی بودن امامت ، یکی از دو امر باشد، یکی اینکه در عالم خارج، امامان شیعه از بنی هاشم و غیر از امام علی (ع) بقیه امامان از نسل پیامبر اسلام (ص) از ذریه ی زهرای مرضیه (س) و امام علی (ع) می باشند ، و همین امر برای عده ای شبهه ای موروثی بودن را ایجاد کرده است،
اگر منشأ شبهه این امر باشد، پاسخ آن به دو صورت نقضی و حلی به تعبیر علما ممکن است،
پاسخ نقضی این است که از یک نسل بودن در میان انبیای الهی در گذشته به تصریح قران، سابقه دارد ، حضرات ابراهیم ، اسحاق ، اسماعیل ، یعقوب و یوسف همه پیامبران الهی بودند ، و از یک نسل هم هستند، « و اوحینا الی ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و الاسباط و عیسی و هارون و سلیمان و آتینا داوود زبورا » ( النساء ۷۵) به تصریح این آیه و آیات دیگر آنان هم پیامبر بودند وهم از یک نسل هستند،
اگر وجود امامت در یک نسل منع عقلی یا شرعی می‌داشت می بایست در انبیاء هم می‌داشت، چطور در انبیاء ی متعدد در یک نسل اشکال ندارد و موروثی هم نیست، در امامان هم به همان دلیل اشکال ندارد و ارثی هم نمی باشد، آقایان مخالف آنجا چه توجیهی دارند همان توجیه در امامان می آید تازه عده از آنها امام هم بودند،
در روایت صحیحه از امام باقر (ع) این مطلب به صورت اعتراض و نقدی بر مخالفان ذکر شده است، «عن ابی جعفر (ع) فی قول الله عزوجل فقد آتینا آل ابراهیم الکتاب و الحکمة و اتیناهم ملکا عظیما ، قال: جعل منهم الرسول و الانبیاء و الائمة ، فکیف یقرون فی آل ابراهیم و ینکرون فی آل محمد (ص) ، قال: قلت: و آتیناه ملکا عظیما ؟ قال: الملک العظیم آن جعل فیهم أئمة من اطاعهم اطاع الله و من عصاهم عصی الله فهو ملک عظیم ( کافی ج۱ص۲۰۶ ح۵)
امام باقر (ع) در ذیل آیه مذکور فرمود: چگونه اینان نبوت ، امامت و ملک عظیم را در نسل ابراهیم می پذیرند ولی در نسل خاتم الانبیاء منکرند، اگر منعی عقلی و شرعی دارد در هر دو جا باید وجود داشته باشد ، اگر منع ندارد، چرا در آل ابراهیم قبول دارند در آل پیامبر اسلام (ص) منکرند این اعتراض ونقد عقاید مخالف است،
عقاید شیعه بر اساس قرآن و روش قرآنی می‌باشد، آنکه مخالف قرآن و روش قرانی عقیده‌ی اتخاذ کرده باید جواب بدهد،
پاسخ حلی این است که نبوت و امامت به عقیده شیعه هر دو مقام، و عهد الهی است که خدای حکیم برای مصالح انسانها و هدایت، تربیت دینی، اخلاقی ، انسانی و برقراری عدالت اجتماعی ، به لطف و رحمت خودش، در میان انسانها قرار داده است،
وخدای علیم و حکیم بهتر می داند که رسالت و خلافت خود را در کجا قرار دهد ، گاهی چنین انسانهای در یک نسل قرار دارند ،
وجود چنین انسانهای لایقی در یک نسل نه در مقام ثبوت منع عقلی دارد و در مقام اثبات هم فرض این است که قرآن در نسل آل ابراهیم تصریح دارد ، و در نسل پیامبر خاتم (ص) طبق دیدگاه شیعه مطلب تمام است،
شایبه ی ارثی بودن در جای مطرح است که اولا مورد قابل ارث و نقل و انتقالات اعتباری باشد، ثانیا مورد، لیاقت و شرایط لازمه را نداشته باشد، ثالثا به همه فرزندان یکسان برسد، و رابعا خود شأن در اصل جعل نقش داشته باشند،
در مورد نبوت و امامت با شرایط عصمت و علوم و مقامات معنوی و آلهی که دارد ، در مجموع ،هر چهار مطلب منتفی است ، اولا آن مقامات قابل نقل و انتقالات اعتباری نیست ، و همه هم شرایط لازم را دارند، به همه فرزندان هم نمی رسند و خود انبیاء و امامان در جعل آن نقش ندارند ،
داستان عالم دینی و استاد فرزانه علی بن جعفر عموی امام رضا (ع) با امام جواد (ع) موید مطلب است، طبق نقل روزی در ضمن تدریس علی بن جعفر ، امام جواد(ع) وارد می شود ، علی بن جعفر کرسی درس را رها می کند ، می آید دست مبارک امام جواد (ع) را می بوسد، عمل آن پیر با تجربه و حکیم ، مورد اعتراض شاگردانش قرار می گیرد، اما استاد بحق رسیده و بحق پیوسته، در پاسخ شاگردان خود می گوید: می دانید چرا من این کار را انجام دادم ، چون خداوند حکیم من سالخورده را لایق مقام امامت ، ندیده است ، اما این نوجوان نورانی را لایق مقام امامت دیده است، هرچه آن جانان پسندد ، من پسندم ،
اگر مقام امامت ارثی می بود می بایست ، علی‌بن جعفر ، ادعای امامت می کرد یا مدعی ارث امامت می شد،